Kampenhausen Robert h. własnego (2. poł. XVIII w.), oficer kawalerii narodowej, podwojewodzi dobrzyński. Był wnukiem Jana Joachima, a synem Jana Atanazego, posesjonata w pow. rypińskim, i jego drugiej żony Marianny z Rościszewskich, cześnikówny dobrzyńskiej. Został 1 III 1786 r. towarzyszem (stopień opłacił) I Wielkopolskiej Brygady Kawalerii Narodowej A. Madalińskiego, po 29 miesiącach – chorążym, 1 IX 1788 r. postąpił na porucznika (stopień chorążego odprzedał); objął dowództwo 12 szwadronu. Początkowo «wcale niezdolny do służby», niezdyscyplinowany, należał następnie do pomocników J. H. Dąbrowskiego w pracach organizacyjnych nad brygadą. W r. 1793 w dwa szwadrony (z porucznikiem Zabłockim) pod komendą Dąbrowskiego stawiał czoła wkraczającym Prusakom. Pod koniec sejmu grodzieńskiego 1793 r. K. towarzyszył Dąbrowskiemu do Grodna, gdzie – wg Madalińskiego – «intrygi czynił i podającemu projekt redukcji wojska i etatu był pomocą i przewodnictwem». Na poparty przez króla wniosek Antoniego Karskiego, posła płockiego, 21 XI 1793 r. sejm zapewnił m. in. K-owi, obok Dąbrowskiego, «miejsce i rangi» w wojsku także po redukcji oraz «pierwsze zdarzone awanse z stopnia ich przypadające». W marszu Madalińskiego K. nie wziął udziału. Gdy 12 III 1794 r. oficerowie brygady składali przysięgę powstańczą, K. odmówił uczestnictwa w poruszeniu. Wyznaczony nań sąd wojenny uznał go infamisem i odsunął od koleżeństwa wojskowego. Omal go wówczas nie rozstrzelano. Posądzano go o informowanie przywódców grodzieńskich i Igelströma o wrzeniu w brygadzie; po przyjeździe do Warszawy pierwsze kroki skierował do ambasadora rosyjskiego.
Nie wiadomo, czy K. uczestniczył w początkowych działaniach powstania 1794 r., ale jest to prawdopodobne. Na stanowisko w brygadzie nie wrócił. Madaliński oskarżył go przed Kościuszką i prosił, by Naczelnik nie umieszczał K-a w jego brygadzie. Dn. 9 VIII Kościuszko patentował K-a na majora w wojsku kor. z płacą porucznika, a 1 IX przydzielił mu ten stopień w VII Brygadzie Kawalerii Narodowej. K. uczestniczył w obronie Warszawy i 28 VIII, dowodząc VII Brygadą, wyróżnił się. W czasie wyprawy Dąbrowskiego był w Wielkopolsce odkomenderowany «do wspólnej pracy» z generałami ziemiańskimi. Dn. 29 X awansował na wicebrygadiera z płacą majora. Wg „Enc. Org.”, K. miał bibliotekę rodzinną, którą zostawił u proboszcza w Łukomii i w r. 1791 procesował się z nim o jej zwrot. Dalsze losy K-a nie są znane.
Enc. Org.; Boniecki; Uruski; – Skałkowski A., J. H. Dąbrowski, Cz. 1, Kr. 1904; Tokarz W., Marsz Madalińskiego, Rozprawy i szkice, W. 1959; Zych G., Jan Henryk Dąbrowski (1755–1818), W. 1964; – Akty powstania Kościuszki; Vol. leg., X.
Jerzy Kowecki